1.Misverstand over kieskernen en de misplaatste toepassing
Het eerste woord behoeft een verklaring. Wanneer lokale politieke partijen de algemene belangen regionaal en lokaal willen behartigen, dan gaan ze bundelen (samenwerkingsverbanden smeden). Deze samenwerking tussen de lokale partijen kunnen plaatsvinden wanneer er sprake is van een samenvoeging of splitsing van gebieden regio’s of districten.
In het geval van Suriname ligt het voor de hand dat regio’s met elkaar samengaan of bundelen om de grootste lokale belangen via een partij binnen het districtsberaad(raden) vlot te trekken. Op basis van wat er onder de inwoners leeft, is het mogelijk dan regionaal sturing te geven aan verlangde processen, die anders blijven liggen.
Voor het rijstdistrict Nickerie betekent het dat de belangen van de rijstboeren prioriteit krijgen boven ander landbouwzaken enz. Deze bundeling moet wel leiden tot een samenvoeging van een aantal politieke partijen in dat gebied of regio.
Het misverstand is om deze kernen dan alsnog te verheffen tot een landelijke vertegenwoordiging, want dan wordt zij manipulatief naar de landelijke bestuurder toe en dat moet je niet willen als orgaan. Derhalve is het een misplaatste toepassing, wanneer deze kieskernen ook nog de hogere leiding moeten kiezen.
Het politieke drama dat momenteel in de Surinaamse politiek manifest is, is daar een sprekend schoolvoorbeeld van hoe het niet moet. Op een niet nader te speculeren en subtiele wijze kan de gekozen president worden gegijzeld. Die gijzeling is de stimulus waarop een respons wordt gegeven als reactie op de actie van de actievoerders in die hoedanigheid van een coalitiegenoot of oppositielid of partij in het algemeen.
Derhalve behoeft het, ergo geen betoog dat het niet de schoonheidsprijs verdient, om de Surinaamse president zodanig te blijven kiezen dat die onder curatele kan worden gesteld van de chantabele coalitiegenoten of als een aangeschoten politiekschietschijf wordt gebruikt door de oppositionele partijen.
In eerder ingezonden stukken heb ik ook andere redenen aangehaald waarom de facto de president rechtstreeks gekozen dient te worden, in plaats via een getrapte verkiezing door kieskernen of verenigde volksvertegenwoordiging. Inderdaad zoals de geachte heer Guno Rijssel dat verwoordt, het werkt niet. Waarbij ik aan toevoeg, het presidentschap is verworden tot een makkelijke te raken schietschijf.
Het zou de president van de Republiek Suriname sieren deze Napoleontische fenomeen, evenals Napoleon deed(veronderstelling), snel naar het rijk der fabelen te dirigeren. Maar hij dient derhalve een wet, als de wiedeweerga laten opstellen, dat de President en districtscommissarissen wederom rechtstreeks worden gekozen, buiten de VVV om.
2.Kieskern belang
Hieronder niet nader uitgewerkt
Bestuur en veiligheid, economie en milieu, sport en onderwijs, wonen en ruimte, sociale zaken en zorg, financiën.
3.Het openbaar bestuur en zijn zorgen
A. Trias politica’s
B. Politieke weeffout
C. Vertrekpunt
A. Trias politica’s
Het Surinaamse parlement wordt afgerekend bij de directe verkiezing terwijl het staatshoofd gecontroleerd en gekozen wordt door een verenigde volksvergadering van het gekozen openbaar bestuur. In de trias politica’s behoort de rechtelijke macht een afzonderlijke en zelfstandige entiteit moeten zijn binnen de Surinaamse gezagsverhouding.
Stel je eens voor dat de staatskundige organisatievorm gebaseerd op de scheiding der machten zoals voorgesteld door de Franse filosoof Montesquieu er niet is, dan ontstaat er een missing link in het ideale systeem. Want het ideale systeem van Montesquieu heeft een onafhankelijke rechterlijke macht, een onafhankelijk bestuur en een onafhankelijke volksvertegenwoordiging.
In Suriname blijkt uit de verschillende commentaren, dat het systeem van Montesquieu uit balans is geraakt. Want de verkiezingen zijn slechts verworden tot een campagne voor het verzamelen van stemmen in de kieskernen die het mogelijk maakt de nieuwe presidentskandidaat te kunnen lanceren.
In de tijd dat het moet gaan om het kiezen van de beste en sterkste volksvertegenwoordigers in die vertegenwoordiging, ruiken de oppositionele partijen met hun politieke neus schoon hun kans om gebruik te maken van de politieke weeffout die ze hebben helpen implanteren in het hybridesysteem, dat het mogelijk maakt de presidentskeuze via de VVV plaats moest hebben.
In Suriname willen de politieke mastodonten voor de verkiezingen de coalitievorming beklinken als het belangrijkste onderwerp, die gaat over het Presidentschap en districtsbestuur en regionale raden. Het is deze foutieve move van de’ Surinaamse old boys network politics’, die de positie van de volksvertegenwoordiging zal ondermijnen en dito heeft verzwakt, of zal verzwakken, let maar op mijn woorden, sla dit op!!!.
B. Politieke weeffout
Het is een politieke weeffout die niet past in het zuivere denkpatroon van de trias politica’s van Montesquieu.
Volksvertegenwoordigers behoren, ergo niet op te komen voor de belangen van de regerende coalitie.
De taakstellende eis in de vertegenwoordiging aan leden in de positie van volksvertegenwoordigers, is zich in voldoende mate, legitiem, billijk en redelijk in die rol verdiepen, nog voordat zij de regerende coalitie verdedigt. Want vertegenwoordigers moeten de wetten maken, terwijl de president zijn contraseign moet geven aan dat stuk nog voordat het wetgeving wordt.
De weeffout die oppositionele vertegenwoordigers maken is om tegen alles of de meeste zaken die de coalitie onderneemt te dwarsbomen, waarbij het landsbelang ondergeschikt gemaakt wordt aan het partijbelang. Door deze prerogatief (voorrecht)wordt zowel aan de legitimiteit als aan het hoogst gezaghebbend staatsrechtelijk autoriteit van het Surinaams staatkundig bestel geknaagd.
C. Vertrekpunt
Mijn vertrekpunt is dat de lokale democratie, die zich momenteel inspant om met behulp van kieskernen in ressortraden en districtsraden in de volksvergadering van anno 2015 de meerderheid wil bemachtigen; opdat zij met die lokale stemmen het landsbestuur naar zich toe kan trekken, luidt een gevaar in voor de overheersing van de landelijke thema’s; wanneer zij er bij lokale verkiezingen daarvan gebruik kunnen maken. Hiertoe moet die mogelijkheid worden gedwarsboomd.
Een tweede ronde is beter, dan de gang naar de volksvergadering, omdat de intentie van de tweede ronde zuiverder is.
Grown ups are talking about dividing powers. Gekozen bestuurders moet derhalve de enige optie zijn. Die gekozenen moeten zijn hoofdbestuurder als president, districtscommissaris(dc) of districtshoofd(dh). De president, dc en dh behoren allen na de volkskeuze partijloos te worden.
Partijgebonden presidenten en etnisch gelieerde presidenten kan Suriname zich niet veroorloven als het gaat om nationale belangen.
Om de garantie te krijgen dat het openbaar bestuur de beste monitoring heeft, moet de toetsing die aan de basis ligt van het beleid, terugkeren in de boezem van de politieke leiding.
Door deze hervormingen in het bestaande af te schaffen hybride systeem, moet er voor worden gepleit dat burgers ook directe invloed moeten kunnen uitoefenen op het aanvullende beleid die nog beter in Suriname ontwikkeld moet worden.
Bij niet nakomen van het bezoeken van vergaderingen, kan in een onafhankelijke staat, de onafhankelijke rechterlijke macht altijd haar recht doen gelden. Vandaar dat de rechtelijke macht niet gepolitiseerd mag zijn, want anders boet die in aan rechtvaardigheid en wordt zodoende rechteloos. Want het enigste wapen dat het recht heeft is rechtvaardigheid!!!
A.H.Tjauw-A-Hing/tjauwa@gmail.com