Op dit moment is men bezig een wetsvoorstel in te dienen om te komen tot het verkrijgen van een dubbele nationaliteit om uiteindelijk mee te doen met het WK. Ik denk dat er heel veel voorstanders zijn van dit idee, en ook denk ik dat heel veel mensen Suriname al op het podium in Rusland zien meedoen.
Maar eerlijk gezegd vraag ik me af wat de bedoeling is van deze missie, want daar heeft niemand het over.
Als tiener heb ik zelf voor Transvaal en Leovictor gespeeld in het George Streepy stadion. Toen der tijd zat het stadion altijd vol vooral omdat het programma zodanig in mekaar werd gezet dat teams als Robinhood, Transvaal, Leovictor en SNL altijd de 2e wedstrijd op een dag speelden.
Op de zondagmiddag ging ik zelf altijd naar het Suriname stadion mede omdat ik als jeugdspeler een vrij kaart had voor het hele seizoen. Aan genot ontbrak het niet.
Ik ben jaarlijks op vakantie in Suriname en maak ik altijd gebruik van de gelegenheid om zoveel mogelijk wedstrijden te bezoeken. Het is altijd een kunst om achter het voetbalprogramma te komen, ik ben genoodzaakt naar alle sport programma’s op de radio te luisteren om te horen wanneer er weer wedstrijden zijn. In welk stadion deze worden gespeeld, daar moet je maar achter zien te komen.
De enige wedstrijden die, is gebleken, nogal wat publiek trekken zijn die van de teams uit Moengo. Voor de rest is het een triest gebeuren. Ik vraag me tijdens zo’n wedstrijd altijd af waar de spelers hun motivatie vandaan halen om maximaal te presteren. Geen publiek waarvoor je normaal gesproken voetbalt is niet te doen.
Ook de media besteedt heel weinig aandacht aan voetbal. Waar je vroeger spelers als Roy George en Rinaldo Entingh op straat herkenden, zou ik je tegenwoordig niet kunnen vertellen wie Limon, Maasie of Boeroe is. Dat terwijl ik dagelijks de krant lees. Inter Moengotapoe werd weer eens kampioen en dat werd met een vage teamfoto in een enkele krant bekend gemaakt.
Je begrijpt dat we van heel ver moeten komen willen wij enige voordeel putten uit een eventuele deelname aan het WK.
Maar wie denkt dat het bereiken van dit eindtoernooi een makkelijk karwei zal zijn, zal hier waarschijnlijk bedrogen uit komen.
We zullen moeten gaan strijden met landen die bloed, zweet en tranen over hebben om hun vlag te verdedigen, en de vraag is of deze spelers en het publiek dat ook voor over zullen hebben. Normaal gesproken kan gesteld worden dat wij die mentaliteit niet hebben.
Ik maakte een keer een interland mee tussen onze U-21 en Jamaica, binnen een kwartier stonden wij met 2-0 achter. Het merendeel van het publiek dat te laat naar binnen kwam en onderweg was naar hun zitplaats maakte meteen rechtsomkeer richting de uitgang. Bij Surinamers is het alles of niets, we willen voetbal zien zoals het in Madrid of Engeland in de hoogste divisie gespeeld wordt, maar dat terzijde.
Toch wil ik dit idee het voordeel van de twijfel geven. Maar wat zal er gebeuren als wij het WK inderdaad hebben gehaald, wat zijn de vervolgstappen? Zal het daarbij blijven, of is het de bedoeling om het voetbal in Suriname naar een hoger niveau te tillen, zullen we meer jeugd erbij betrekken en meer mensen naar de stadions krijgen?
Ik heb nog niemand iets in die richting horen zeggen. De regering is gelukkig al begonnen met het aanleggen van 10 kunstgras velden in het land. Ik denk dat er nog zeker 90 nodig zijn. Maar dit is alvast een stap in de goede richting.
Het wachten is op de SVB om met een plan naar buiten te komen, eentje welke het hele voetbal gebeuren in Suriname omvat. Want iedereen verlangt terug naar die tijd dat wij met Robinhood en Transvaal een rol van betekenis in de Concacaf speelden.
Maar als we het blijven doen zoals in de afgelopen 30 jaar, dan zal de weg nog steeds een hele lange blijven en zullen wij alleen op tv blijven genieten van het mooie voetbal, en zal deelname aan het WK, mochten wij Rusland halen, slechts een druppel op een gloeiende plaat zijn.
Kenneth Danning