MINISTER VAN FINANCIËN en Planning zijn is een enorme uitdaging. Niet voor niets heeft het zo lang geduurd voordat president Chandrikapersad Santohki een kandidaat kon vinden die na het opstappen van Armand Achaibersing werkelijk de uitdaging wilde aangaan. In een onthullend interview met het medium NRC laat Stanley Raghoebarsing weten hoe erg het land ervoor staat en wat de uitdagingen zijn van het ministerschap.

Daarnaast werd bekend dat Suriname de beoordeling die het IMF had gepland zal missen omdat we nog niet zover zijn met de eisen van het fonds en met ons eigen huiswerk. Dat was wel het streven van de president vandaar dat de Belasting Toegevoegde Waarde per se per 1 januari ingevoerd moest worden. 

Wat opvalt in het interview met Raghoebarsing en ook in het bericht dat de volgende ronde met het IMF niet gehaald wordt, is dat er onvoldoende uitvoeringscapaciteit is om de hervormingen werkelijk door te voeren. Daarnaast lijkt het ook alsof de samenwerking tussen de politieke partners geen succes is. 

Zo heeft de Vereniging van Economisten in Suriname recent ook aangetekend wat de taken zijn van vicepresident Ronnie Brunswijk en waar hij invloed op kan uitoefenen. Brunswijk doet namelijk alsof hij er voor de goede sier bijloopt, terwijl hij belangrijke taken en verantwoordelijkheden heeft in het bestuurlijke, maar vooral in de uitvoering op microniveau mensen bijstaat. De vicepresident zou moeten beseffen dat als hij zijn bestuurlijke taak serieus zou nemen hij daarmee veel meer mensen in een keer zou kunnen helpen.

Toch lijkt weerstand niet alleen te komen van de Abop. Raghoebarsing geeft in het interview namelijk aan dat het ambtenarenapparaat zo snel mogelijk moet gaan slinken. Maar dat zal niet van de grond komen als collega-ministers Riad Nurmohamed van Openbare Werken (OW) mensen in dienst blijft nemen. Op OW zouden dertig man zijn aangenomen om getraind te  worden om als gespecialiseerd kader op te treden. Zeker OW heeft een enorm bestand aan personeel, waarom niet intern mensen opleiden?

Ook het bedrijfsleven dat zo hoog van de toren blaast ondersteunt geen afslanking van het ambtenarenapparaat. De bedrijven wilden pertinent niet akkoord gaan met een minimumuurloon van SRD 38, 50 per uur. Ze kregen de minister zover het te verlagen naar SRD 30 per uur. Met als gevolg een maandloon net onder het bestaansminimum. Geen enkele arbeider bij de overheid zal voor een hongerloon de overstap doen naar de particuliere sector. 

Kortom het wordt steeds duidelijker dat het land zich in deze heeft gemanoeuvreerd in een situatie waar het bijna muurvast is komen te zitten. Partners die aan tafel zitten met elkaar lijken onwillig of niet bekwaam genoeg om het land met vereende krachten een positieve richting op te stuwen. Laat dat nou net de voorwaarde zijn om het programma dat overeen is gekomen met het IMF succesvol uit te kunnen voeren.