GFC NIEUWSREDACTIE- Es Louise Gummels is op 16 oktober 109 jaar geworden.

Op vrij hoge leeftijd kon deze talenknobbel nog boeiend verhalen over de geschiedenis van Suriname.

Es is op 16 oktober 1912 in Paramaribo, Suriname, geboren. Oudste dochter van George Nicolaas Gummels en Louise Wilhelmina Juda. Tot haar zesde woonde ze in Nickerie.

Haar vader was volgens Suriname Overzee directeur van de suikerplantages Hazard en Waterloo. Deze plantages waren eigendom van de Schotse familie Kirk.

Haar vader had een Duits-Hollandse vader en een Schotse moeder. Haar moeder had een Joodse vader en een Afro-Surinaamse (ex-slavin) moeder.

Es komt uit een gezin van vier kinderen. Toen Es zes jaar was, overleed haar moeder aan de Spaanse griep. Es kwam werd in Paramaribo opgevangen door de familie Lobato. De plek waar haar moeder ook in huis had gezeten tot haar huwelijk.

In Paramaribo doorliep ze de Hendrikschool en kreeg daarna een baan als administratief medewerkster bij het Militair Hospitaal (tegenwoordig ’s Lands Hospitaal).

Ze werkte in het ziekenhuis tot ze op haar 21ste jaar met Martin van der Jagt trouwde. Hij had zijn hoofdaktes en de bijaktes Engels en Frans. Later haalde hij ook nog de bijakte Duits. Beiden hielden ze veel van talen.

In 1943 verhuisde Es, haar man en hun kinderen naar Aruba. Daar woonden ze tot 1950. Terug in Suriname kreeg Martin een baan als onderwijzer in Moengo, en het gezin verkaste weer.

Volgens geraadpleegde bronnen was Es niet zo verzot op Moengo. Ze vond het te ver weg van de stad en het lag geïsoleerd. Het duurde toen twaalf uur om met de boot naar Paramaribo te reizen. Maar ook vond ze de strakke hiërarchie in het bauxietstadje niet prettig.

Haar man stond als schoolhoofd vrij hoog in aanzien, maar haar zoon, die niet was toegelaten tot de HTS en besloot een jaar als arbeider op Moengo te werken, had een veel lagere plek op de ladder.

“Daardoor mochten we bijvoorbeeld niet naast elkaar zitten in de bioscoop (het plaatselijke prinses Beatrixtheater)”, vertelde ze een paar jaar geleden in een interview met PB.

Het gezin woonde vijf jaar in Moengo. Bij terugkomst in Paramaribo, in 1957, ging Es werken bij boekhandel Varekamp, waar ze tot haar pensionering in 1977 werkte.

Dit is een bericht van GFC Nieuws