ROZENGEUR / Gerold Rozenblad
Hij dekte de zaak wat toe, maar de afgelopen week gaf minister Prahlad Sewdien van LVV in de assemblee toe dat het schapenproject, dat met veel fanfare was aangekondigd, in feite een stille dood is gestorven. De Barbadianen zijn ons zat. Prahlad verklaarde dat hij in augustus in Barbados was en tijdens een ontmoeting met de boeren aldaar te kennen gaf dat Suriname voldoende grond voor het project had gereserveerd. Echter, de boeren hapten niet toe.
Onze minister liet het kennelijk daarbij. Althans in de assemblee gaf hij niet aan dat hij vervolgstappen had ondernomen om het project alsnog van de grond te krijgen. Praten met premier Mia Mottley bijvoorbeeld, want zij was het die ons benaderde om het project op te zetten. Het was de bedoeling om bij gebrek aan goede grond in Barbados Black Belly schapen richting Suriname te sturen voor de Barbadiaanse en regionale voedselvoorziening.
Chan kwam en Mottley wachtte. Tot ze doorhad dat Chan kennelijk niet van Desi verschilde: veel praten, maar weinig doen
Ergens kan ik begrijpen dat Sewdien Mottley niet opzocht. Die zou hem kennelijk hebben gezegd wat de boeren net niet hebben gezegd. Namelijk dat hij mosterd na de maaltijd was. Zeker na de vernedering die wij de vrouw ten deel hebben doen vallen nadat zij ons benaderde voor het project. In november 2018 kwam Mottley naar Suriname.
De arme vrouw werd door toenmalig president Desi Bouterse naar het achterland gebracht om haar het gebied te tonen waar het project zou worden uitgevoerd. Beelden van toen laten een zwetende Mottley zien met een gezicht dat meer van blijdschap dan het zweet glom. Het was vanaf toen wachten op groen licht vanuit Paramaribo. Het bleef bij wachten.
Het zou pas onder Chan zijn dat we erachter kwamen waarom Mottley niets meer hoorde van Desi. Bleek dat trawanten om hem heen zich het voor Mottley haar boeren gereserveerd terrein, hadden toegeëigend. En Desi had kennelijk niet de ballen om dit weer af te pakken en bestemmen voor het eigenlijke doel. Chan kwam en Mottley wachtte. Tot ze doorhad dat Chan kennelijk niet van Desi verschilde: veel praten, maar weinig doen.
Ze week uit naar Guyana en binnen weken tot maanden kwam het project van de grond, want de eerste schapen werden uit Barbados verscheept. Chan zou pas in februari 2022 wakker worden toen hij in Guyana was en Mottley niet kon ontwijken tijdens de lancering van het 25/25 initiatief. Dit initiatief houdt in dat per 2025 het Caribisch gebied haar importen uit de rest van de wereld met 25 procent wil hebben verminderd. Hoe ironisch.
Kijk, dan moet je een move maken. Zeker als Suriname samen met Guyana wordt (of werd) gezien als de toekomstige voedselschuur van de regio. Chan beloofde Mottley dat alle afspraken die met Desi waren gemaakt, nog recht overeind stonden. Ik denk dat Mottley slechts uit beleefdheid Chan hierover te woord stond. Immers, inmiddels liep het project met Guyana als een trein.
Onze buren zitten er zodanig bovenop dat ongeveer dezelfde tijd waarop Sewdien in de assemblee bekend maakte dat het project ergens stil lag, de Guyanezen bij Barbados aandrongen op de volgende zending schapen. Er wordt gezegd dat als er een schaap over de dam is er meer volgen. Helaas is het ook zo dat ze allemaal dezelfde route volgen. En die blijkt niet naar Suriname te zijn.