De politieke strijd van het volk tegen de bezittersklasse is een strijd op twee niveau’s: een strijd tegen corruptie en machtmisbruik, maar ook een strijd voor een fundamentele transformatie van het politiek systeem.

In de strijd tegen corruptie en machtsmisbruik vindt het volk bepaalde traditionele politieke partijen en delen van de managersklasse aan haar zijde. Maar deze groepen willen niets weten van een fundamentele verandering van de maatschappij.

De traditionele politieke partijen en de managersklasse willen de uitwassen en de negatieve kanten van het systeem corrigeren, maar het systeem zelf willen zij niet veranderen. Seti SRnan meent dat er iets fundamenteels mis is met het systeem. Een systeem gebaseerd op de hegemonie van het particulier kapitaal is intrinsiek onrechtvaardig.

De strijd van Seti SRnan is daarom niet slechts een strijd tegen corruptie en machtsmisbruik, maar ook een ideologische strijd voor bewustwording. Seti SRnan voert een ideologische strijd tegen de heersende neoliberale ideologie van de managers van de grote complexe organisaties in Suriname (de politiek, de overheid, grote bedrijven, banken, de gezondheidszorg, het onderwijs, de vakbeweging, enzovoort).

De contouren van deze neo-liberale ideologie zijn als volgt:

• Politieke problemen worden gereduceerd tot technische problemen die wetenschappelijk kunnen worden opgelost.

• De oplossing van de tot technologische problemen omgebouwde sociale problemen is niet afhankelijk van publieke discussie, maar een kwestie van overleg tussen deskundigen

• De samenleving wordt ge-dépoliticeerd.

• Wetenschap en technologie nemen de rol van ideologie over.

• Wetenschap en technologie nemen een aparte plaats in, onafhankelijk van de politiek, als voornaamste factor in de groei van de economie.

• Wetenschap en technologie bepalen wat de politiek te willen heeft.

• Het volk wordt beheerst door wetenschappelijk uitgedachte prikkels (verkiezingspropaganda, reclame, mode, sport en recreatie)

• De overheid heeft als taak de economie te stabiliseren, door onevenwichtigheden en uitwassen die het gevolg zijn van het private beheer van kapitaal te corrigeren

• De overheid neemt maatregelen, alles op advies van deskundigen, tegen uitwassen van het kapitalisme zoals monopolievorming, milieuschade, werkloosheid, verwaarloosde buurten en gebieden, achterblijvende investeringen in onderwijs, gezondheidszorg en openbaar vervoer.

• De hegemonie van het particulier kapitaal blijft onbetwist. We zien dit bij de aanpak van de financieel-economische crisis in Suriname zoals voorgesteld door de Vereniging van Economisten in Suriname (VES).

Het probleem wordt gedefinieerd in boekhoudkundige en fiscale termen: er moet evenwicht zijn tussen inkomsten en uitgaven. Maar waar is het geld gebleven en hoe krijgen we het terug ? Op die vragen krijgen wij geen antwoord.

Het IMF lost inderdaad het probleem van de banken op, maar de onderliggende, structurele ongelijkheid en de problemen in de leefwereld van de gewone burgers blijven buiten beschouwing.

(Wordt vervolgd)