Columnistiek is stukjes schrijven waarin mening, gevoel en ervaring op heel persoonlijke wijze tot uitdrukking worden gebracht. In de column heerst de mens niet als soort of partij, maar als individu. Geen heerschappij over anderen, maar over zichzelf.

De columnist bevraagt en beproeft in de spiegel van zijn thema’s zichzelf. De journalist die streeft naar objectiviteit, bakent de column- de vrijplaats van subjectiviteit – daarom duidelijk af.

De column verschijnt weliswaar met regelmaat van de journalistieke klok, zijn loyaliteit ligt, meer nog dan bij het feit, bij de gedachte. Je mag natuurlijk de mening van de columnist aanvechten, maar niet het recht van die columnist op die mening. Doet bijvoorbeeld een redactie, dat wel, dan komt de grondslag van de columnistiek onder druk.

In een land waar zelfs de rechterlijke macht niet onafhankelijk mag zijn als het gaat om Baas, staat de columnistiek onder grote druk. Dan wordt niet de columnist alleen verantwoordelijk gehouden voor zijn mening, maar ook de redactie en het medium.

Verbale intimidatie, dreiging met stopzetting van advertenties, verdachtmakingen tegen de columnist…en dat in een land waarin de moord op vier journalisten door een zelfamnestiewet straffeloos wordt gehouden.

Angst en zelfcensuur ontnemen de columnistiek haar zuurstof, verarmen het intellectuele leven en verzwakken de mentale veerkracht van jeugd en bevolking. Tot genoegen van de macht.

Borging van echte persvrijheid en vrijheid voor de columnistiek horen daarom belangrijke verkiezingsthema’s te zijn.