Er is zoveel heisa ontstaan om geloosde studenten, waarvan één de vrouw is van een prominent lid van een politieke partij op de Raio-opleiding. Dan stel ik de legitieme vraag: “wat is belangrijker, ten behoeve van het algemeen belang, de corruptie aanpakken of zich druk maken om een weggestuurde individu, door wat voor reden dan ook?
De parlementariërs in de DNA zwijgen als het graf als het gaat om het aanpakken van corruptie. Parlementariërs die zich nu durven druk maken over het wegsturen van de vrouw van een prominent partijlid hebben dan de burger wat uit te leggen, wanneer het gaat om de rechtsbeleving, het huisrecht, mensenrecht, maatschappijrisico, veiligheid paradox, bewerkstelligen van de quorumspook enz.
Welke waarden worden door de Surinaamse seculiere samenleving als algemeen aanvaard beschouwd?
Als enquêtes aantonen dat de samenleving vindt dat ook de rechtelijke macht corrupt is en geen vertrouwen heeft in geen enkele regering of parlement en parlementariër, waar hebben verontwaardigde parlementariërs het dan over? Wordt het geen tijd, door die hele structuur de bezem te halen, en zichzelf een brevet van onvermogen te geven?
Waaraan zou de onafhankelijkheidsfiducie van dit instituut van justitia uit de trias politica moeten voldoen, zodat als de burgers wederom vertrouwen krijgen in een onafhankelijke screening en de rechterlijke macht?
Want de indruk is gaan ontstaan dat de Raio-instroming tot een ’marginaal product’ is verworden, waar iedereen van allerlei allooi toegang kan krijgen.
Welk vertrouwen is er dat zowel de constitutionaliteits- evenals de punitiviteitskloof van de Surinamer te dichten zal zijn?
Zou het effect van toenemende kennis kunnen helpen oordelen dat het systeem minder corrupt is en dus betrouwbaar is? Dan moet eerst de ontbrekende kennis van die kloof worden onderzocht en opgespoord, dat bevestigt aan welke kennistekort gesleuteld moet worden opdat het rechtssysteem wederom effectief en efficiënt kan werken.
Vele geëntameerde zaken die de media bereikt hebben, die zich onder toezicht van het private domein hebben voltrokken, vragen om nadrukkelijke aandacht, maar blijven onaangeroerd.
De rechtelijke macht blijkt voor velen een tandeloos en onmachtig instrument, wanneer het gaat om het aanpakken van overheids dwalingen, subtiele en openlijke overtredingen begaan door politieke coryfeeën.
De politieke zwendel bedreven met grote lappen percelen, de rol van OGS, concessie uitgifte, blijven eveneens onaangeroerd.
Tot slot.
Hoe het gedrag van de afhaakte Raio’s geweest is binnen het socialisatieproces roept om een beschrijving van het mechanisme van de sociale controle, gezien vanuit het perspectief van de uittreders. (NL. Juristenblad;Ernestine Köhne-Hoegen)
Is er niet meer aan de hand?
AHTJAH