Na de opleiding Maatschappelijkwerk doorlopen te hebben aan de Academie voor Hoger Kunst en Cultuur onderwijs in Suriname, vertrok ik in 1992 naar Nederland. Intussen woon ik  er al 20  jaar  en ben reeds 10 jaar zelfstandige ondernemer met een brede interesse in verschillende zaken.

In Nederland heb ik  o.a.  de Supervisoren opleiding met als specialisatie, Supervisie vanuit een transcultureel perspectief met goed gevolg doorlopen, welke mij de mogelijkheid biedt om mensen te begeleiden en te coachen in bewustwordingsprocessen en persoonlijke ontwikkeling.  Daarnaast  volg en geef ik cursussen en trainingen die te maken hebben met persoonlijke ontwikkeling.

Ik beleef veel plezier in het werken met mensen en vind een positieve kijk op het leven belangrijk, waarin vooral liefde voor alles wat leeft centraal staat. Humor, vrolijkheid en doorzettingsvermogen zijn mijn drijfveren om dit leven aan te kunnen.

Peggy Anijs

Column

De ‘Canadezen’ veroorzaken meer wanorde in de samenleving

Uitgenodigd voor een huisfeestje kwam ik terecht in een gezelschap van hoog opgeleide dynamische Surinaamse vrouwen. Met interesse volgde ik de discussies. Ik begreep dat er ook Canadezen in Suriname wonen. Naarmate ik het gesprek volgde viel mij op dat de Canadezen zich nogal misdroegen in onze samenleving en dat alle professionals uit dit groepje genoeg hadden van het onverantwoord gedrag dat tentoon gespreid werd door deze groep. Ik snapte er niets van, Canadezen?

Ik stelde toen de vraag: “Canadezen? Zijn er tegenwoordig ook Canadezen in Suriname? Maar hoe kan het dan, dat zij zich zo misdragen?” Ik werd toen zachtjes toegefluisterd dat met de ‘Canadezen’ de binnenlandbewoners bedoeld werden. De zogenaamde boslandcreolen die zich massaal in de hoofdstad gevestigd hebben. De overbuur uit het groepje ving de uitleg die aan mij gegeven werd op en zei: ”Ohhhh, ik noem ze Libanezen”. Het gesprek zette zicht voort.

Een onder-directrice van een muloschool vertelt: ”Bij mij komen ze steevast te laat op school. Ik heb elke dag een paar jongeren die doodleuk om half negen het schoolterrein op wandelen. En waarom?, omdat de bus die vanuit hun wijk komt, precies om half negen voor de school stopt. Die jeugd doet geen moeite om een bus eerder te nemen. En praten helpt niet. En als je een sanctie geeft, krijg je soms een hele scheldkanonnade over je heen”. Ze vertelt verder: “De juf heeft het niet makkelijk tegenwoordig. Er is een tekort aan leslokalen en soms heb je gewoon 50 kinderen in een klas waaraan je les moet geven. Je werkt gewoon met de kinderen die meedoen. De rest valt gewoon buiten de boot, omdat het niet te doen is. Het is toch niet vreemd dat het slagingspercentage zo laag is”.

Een onder-directrice op één van de ministeries zegt: “Ik heb geen problemen met deze mensen. Ik kan goed met ze samenwerken, het hangt ervan af hoe je met ze omgaat”.

Dan wordt de Nederlandse stagiaire besproken. Daar zijn er verschillende ervaringen mee opgedaan. Een juffrouw vertelt: “Sommigen voeren geen klap uit en manipuleren de zaak en maken meer plezier dan dat ze zich inzetten. Als de juf uit Holland overkomt om de stage te beoordelen lopen ze goed in het gareel, maar als die vertrokken is, is het weer party time. Er zijn ook goeie hoor, die hun best doen, maar ook hun aanpak naar de Surinaamse kinderen toe heeft niet altijd succes”.

Hangbroekjongeren

Het gesprek zette zich voort en vervolgens was de uitstraling van de leerling en de werkzoekende aan de orde. Eén van de dames die in het management van een bankinstelling zit vertelt hoe de jongeren binnenkomen om te solliciteren. Werkzoekenden worden soms al opgevangen door de portier, die voor het gebouw staat. De portier heeft zich tegenwoordig ontpopt tot een medewerker die ondersteunt bij de voorselectie en screening van kandidaten voor een sollicitatiegesprek.

Komt er een jongeman aangeslenterd met rastaharen, opgerolde mouwen, tattoo op de arm, pet op en hangbroek, zegt de portier in Sranan Tongo, (vertaald in het Nederlands): “Rol je mouw omlaag en trek je broek omhoog en doe je pet af, ik kan je zeggen dat als je zo naar binnen gaat, dat je direct weggestuurd wordt. Je kan ook liever eerst naar de kapper gaan, want zo vind je geen baan hier”.

De hangbroek is een doorn in het oog van menige juffrouw die voor de klas staat in het Surinaamse onderwijs en ook voor instellingen in de zakelijke dienstverlening. Eén van de dames vertelt over de ontstaansgeschiedenis van de hangbroekmode en is niet te spreken over het feit dat jongeren zo klakkeloos iets overnemen waar zij de oorsprong van niet kennen.

De oorsprong is volgens haar uit Amerika en met name de Amerikaanse bajes. Doordat de bajesklanten geen riem bij zich mogen dragen, kwam het voor dat de broeken naar beneden zakten. Het regelmatig grijpen naar de kruis, was nodig om de broek omhoog te houden. Uit protest dat zij geen riem bij zich mochten dragen lieten zij de broeken omlaag hangen waardoor de onderbroeken te zien waren. De handel heeft hier handig op ingespeeld en dit is nu dus mode geworden.

De BlackBerry

De BlackBerry is een kwelling voor werkgevers, onderwijzend personeel en collegae die het werken wel serieus nemen. De BlackBerry lijkt tegenwoordig wel het verlengstuk van de hand van menige jongere en zelfs volwassenen doen mee met deze rage.

In gesprek met een medewerker van de klantenservice van een vooraanstaand bedrijf in Suriname kreeg ik te horen dat het op zijn afdeling verboden is om je telefoon aan te hebben, omdat dit storingen veroorzaakt voor het systeem op het werk. Ondanks dat, is een collega al tweemaal geschorst omdat zij gewoon zat te pingen tijdens het werk en alle waarschuwingen hieromtrent negeert.

In de openbare bussen zit zowat eenieder met de BlackBerry in de hand. Het gebruik op het moment verschilt. Van pingen tot het beluisteren van extra muziek, naast de muziek die al door de buschauffeur wordt afgespeeld. Stille pingsessies door de passagiers, maar ook een pingsysteem met om de seconde een piepstemmetje dat heel storend meldt dat de eigenaar weer een ping heeft ontvangen.

Een juf vertelde dat zij na herhaaldelijk verzoeken aan de leerling om de BlackBerry tijdens de les uit te doen, zodat zij haar les kon geven, naar de directeur stapte en hem voor de keuze plaatste. Alle BlackBerry’s laten inleveren of ik vertrek. De keuze was snel gemaakt, want de show must go on. Op de ouderavond die kort na deze gebeurtenis volgde, kwamen ouders al op hoge poten naar de juf, omdat zij de BlackBerry van hun oogappel had ingepalmd.

Toen de juiste toedracht werd uitgelegd, draaiden de ouders bij en mochten zij de BlackBerry van hun spruit zelf in ontvangst nemen met het verzoek deze liever thuis te houden, zodat het onderwijsproces normaal voortgang kon vinden.

Peggy Anijs