Het zou oneerlijk en zelfs naïef zijn als de politieke partijen ABOP, NPS en PL ervan uit zouden gaan, dat het alles wat nu slecht is gegaan, te blamen is op Chan (lees: VHP). Maar, het zou ook onredelijk zijn om ervan uit te gaan dat Chan niets te verwijten valt, want dat is wel het geval. En dan hebben we het niet eens over de beloften die voor de verkiezingen zijn gedaan. Suriname kent een traditie van podiumtaal, het is meer entertainment en gebluf, het is meer onderdeel van het brood en spelen systeem. Het is meer een toneel. De kiezer klaagt over de beloften, maar intussen hebben we in Suriname een stevig politiek gebruik van ‘de podiumtaal’. Dat gebruik komt hierop neer, dat wat men uit het hoofd oreert vanuit een spreekgestoelte op een politiek podium, niet 1 op 1 overeen hoeft te komen met wat men zal doen wanneer men in de driver’s seat zit.
Maar, de kiezer heeft er toch wel belang bij dat er geen kiezersbedrog plaatsvindt, alleen weet hij dan niet hoe hij politici daartoe kan bewegen. Wat ons betreft is de enige oplossing dat verificatie van wat men belooft en wat men uiteindelijk doet, plaats moet vinden met officiële partij- en regeringsdocumenten. In die richting wijst ook onze Grondwet en de kieswetgeving. Men moet gaan letten op partijprogramma’s en ook uittreksels daarvan en uiteindelijk het regeerakkoord, de regeringsverklaring en het ontwikkelingsprogramma. Van de laatste twee documenten moet de regering ook uittreksels maken van een paar A-4’tjes. We zijn het niet eens met politici die beweren dat het geen zin heeft om partijprogramma’s te maken en dat aan de kiezers te presenteren, omdat alle programma’s op elkaar zouden lijken. Het zijn politici die geen verantwoording willen afleggen en het volk voor de gek willen houden die zulke uitgangspunten erop na houden.
Uit onze analyses van partijprogramma’s in 2015 is gebleken dat er fundamentele verschillen zijn inhoudelijk in wat partijen aan het volk beloven. En wat ons betreft zijn politici het niet waard om gekozen te worden als men niet bereid is beloften te doen. Politici moeten kenbaar maken wat ze zullen doen als ze winnen, dat zijn dan niets anders dan beloften. Een politicus die niet aangeeft wat hij zal doen als hij wint is een oplichter en te kwader trouw bezig.
Nu zijn er beloften gedaan zoals ‘wi o set’ing’ die niet waargemaakt kunnen worden. De burgers die een beetje denkvermogen hebben, die weten dat de immense problemen waarmee het land zat en nog steeds zit, niet met een toverstokje en ‘wi o set’ing’ vielen en vallen op te lossen. Het land heeft een groot financieel probleem aan de ene kant. Aan de andere kant mist het land de politieke wil en de expertise om een economie weer op poten te krijgen. De politici die aan het stuur zijn hebben geen benul van ondernemerschap en het belang daarvan. Anders zou men ondernemers nooit dwingen om 10 of 11 uur de winkels en andere zaken te sluiten. Die vrijheid van ondernemers moet niet beknot worden, men moet alleen erop letten dat de werkers in de winkels niet zich doodwerken met lange uren.
Wij denken dat de huidige regering in diepe problemen zit. De vakbeweging is behoorlijk ontevreden over de verschillende (bezuinigingsmaatregelen die de regering aan het doorvoeren is. Austerity measures zijn bron van veel ontevredenheid in landen wereldwijd, ook in de meer ontwikkelde landen. Het leidt tot veel sociale onrust en hier en daar zelfs tot de val van regeringen. De ernst waarmee de vakbeweging in een speciaal belegde persconferentie vrijdag bezwaren heeft geuit, hebben we eerder niet gezien. Het is niet uitgesloten dat we in de komende week grote stakingen gaan zien. Er is ontevredenheid onder de loontrekkers, omdat men steeds de koopkracht ziet achteruitgaan door verhogingen in de prijzen van brandstof en straks ook kookgas en stroom. De verspilling en corruptie bij de EBS en het belonen van de mensen die daaraan debet zijn, leiden ertoe dat het vertrouwen in de regering wegvalt. Straks, wanneer de ontevredenheid overslaat naar de bedrijven en ook die hun ontevredenheid uiten, kan het zelfs dat de legitimiteit van de hele regering wegvalt.
We zien een heel interessante ontwikkeling dat de deelnemers in de regering een heel passieve houding hebben aangenomen vanaf het begin, alleen benoemen wat fout gaat, maar geen oplossingen aandragen. De NPS, ABOP en de PL zijn onderdeel van een coalitie en hebben mede regeermacht, maar men distantieert zich vanaf het begin van de regering , van de president en van het beleid van deze regering. Men benoemt allerlei problemen, maar concreet kunnen geen van deze 3 partijen aantonen welke effectieve oplossingen men heeft aangedragen. Zo hebben we de staatsadviseur huisvesting uitgedaagd om adviezen of de outline van geschreven adviezen aan de samenleving te presenteren, die men voorgelegd heeft aan de president en die die hij niet heeft opgevolgd. De adviezen zijn er niet en is dus de NPS debet aan het niet draaien van de regering. De NPS-voorzitter stapte uit de functie van Staatsadviseur Huisvesting, de vinger wijzende naar de president, maar het is hijzelf geweest die in zijn hoge functie niets heeft gepresteerd.
We zien nu ook de ondertekenaar van alle missives, de vp, klagen over besluiten die de regering neemt. Maar, hij weet niet dat hij tegen zichzelf klaagt want hij heeft veel meer strategische ministeries en staatsbedrijven dan de partij van de president. De vp en voorzitter van de 2e grootste coalitiepartij ABOP klaagt, dat het niet goed gaat en wil hij de schuld in de schoenen van ‘Chan’ schuiven. In de eerste plaats is dat niet collegiaal naar de president toe, het is niet netjes naar de VHP toe en het getuigt ook ervan dat de vp niets van het staatsbestel en de Surinaamse democratie snapt. Als zaken niet goed gaan in het land, dan is de vp als ondertekenaar van alle missives, medeschuldig aan een eventueel falen van de regering.
De ABOP, NPS en PL hebben in principe ‘in politieke zin’ de president in de steek gelaten en hebben ze zelfs in de coalitie verraad gepleegd. Als deze regering het slecht heeft gedaan, en die kans is groot als conclusie, dan zijn de Abop, de NPS en de PL verantwoordelijk voor die omissie. Men kan zich niet van die verantwoordelijkheid onttrekken, ook niet in 2025 bij de verkiezingen in 2025 of eerder…. Er zou zijn bericht dat de NPS al met een been uit de coalitie is, maar de NPS blijft verantwoordelijk voor het eventueel falen van deze regering. De NPS kan haar handen niet meer in onschuld wassen.