Suriname maakt deel uit  “van de Wilde Kust van Guyana”. De landstreek tussen de monding van de Amazone en Orinoco. Het omvat Guyana, Frans  Guyana, Venezuela, het noordoosten van Brazilië, een deel van Columbia en de  Cultuurstaat Suriname  waardoor grote rivieren zich een weg banen richting  Atlantische Oceaan;  talloze stroompjes een grillig  meanderend spoor trekken in het zonovergoten landschap , waarin  het wemelt van tropische diersoorten op het   land, in het water en in de lucht. Vanuit de  lucht gezien, een uitgespreid  bladerdek  van  een lichtgroene en donkergroene kleur; groen neigend naar grijs en groen dat diep in het oerwoud over lijkt te gaan in zwart.

De cultuurstaat  Suriname  bezit echter ook veel cultuur en kunst in een kleurrijke verscheidenheid: coden, zedenstelsels, wetboeken, godsdienstige en politieke stelsels, magische geloven, wetenschappelijke theorieën, muziek – en dansstijlen en wat dies meer zij, uit alle tijden, windstreken, zij aan zij en ook door elkaar.

Verder ook  uitingen van westerse  kunststromingen en kunststijlen: deels eigen inspiratie en couleur locale uitstralend; deels nog pure nabootsing –  van het archaïsche af  via het klassieke en romantische tot aan het moderne en postmoderne toe.

Zo ook waardevolle niet-westerse vormen van menselijk verbeelding die onze nationale creativiteitsbronnen zijn. Ik noem u  de  pietrogliefen van de Sjamaan van Werehpai,  het Afaka-schrift , het houtsnijwerk  der Afrikanen, Chinese karakters, Hindoe-beelden, Wayang-figuren, Djarangkepang, het Islamitisch schrift en wat dies meer zij. Cultuur – en kunstuitingen  ontstaan  in de  cultuurstaat Suriname of  in  Afrika of  Azië. Het zijn geestesuitingen die  in mijn visie –  tegen de achtergrond van ons koloniaal verleden – vanwege  hun kwaliteit, zeggingskracht, eigen inhoud en vormbesef, uit eigen wezen voortvloeiende verbeeldingskracht en distinctie,  dekoloniserende  creatieve kracht bezitten.

Teneinde Carifesta historisch, politiek, sociaal – maatschappelijk en spiritueel in te bedden  in onze samenleving,  doe ik het voorstel de  pietrogliefen van de Sjamaan van Werehpai en het Afaka-schrif, zijnde  kunstvormen die in eigen nest zijn uitgebroed, tijdens de komende  Carifesta  centraal  te stellen bij de presentatie van beeldende kunst. Hierdoor zal Carifesta:  

–         mede een grote  bijdrage  leveren aan de versterking van ons Caribisch en nationaal bewustzijn;

–         internationaal sterker de  aandacht  trekken;

–         de emancipatie  der Inheemsen en  Marrons  bevorderen;

–          een grotere historische en een  diepere rituele  en spirituele betekenis   krijgen;

–          onze kunstwereld  inspireren  zich   wetenschapsfilosofisch te  bezinnen op de gevolgen van het kolonialisme  en imperialisme   voor onze  cultuur en kunst , vanaf 1667  via Keti – Koti en Immigratie tot aan  Srefidensi  en het heden  toe ;

–         jonge kunstenaars  inspireren elementen te ontlenen aan  de niet – Westerse vormen van menselijke verbeelding  om  authentiek  moderne  kunst ofwel gedekoloniseerde kunst te maken;

–         de status  krijgen van dekoloniserend  cultuurpolitiek instrument.

Reeds ontlenen een handvol kunstenaars elementen aan de inhoud en vormen van  het Afaka-schrift, de Wayang-cultuur, de  Inheemse cultuur – en kunstuitingen en het Hindoeïsme om  authentiek moderne kunst te maken.

Deze kunstenaars leveren in de kunstfilosofie van ‘Wildcoast Art’  een  bijdrage  aan het dekoloniseren van onze kunst.

 Luciel E. Becker