SERIEUS!? / Ivan Cairo

Zo zoetjes aan begint iedereen in het land automatisch lid te worden van ‘We zijn moe’, de protestbeweging die Curtis ooit startte tegen het beleid van de toenmalige regering. Ze zijn moe. Moe om te praten met de president. Ze gaan ervan uit dat praten geen enkele zin meer heeft.

Chan is eigenlijk al direct na de verkiezingen van 25 mei 2020 in dialoog gegaan met de Surinaamse samenleving. Zelfs nog voordat hij president-elect was. Weet u nog, de hearings die hij hield samen met Bravo, Salam en Greg, vanuit De Olifant. Toen was corona in opmars en werden veel van de consultaties via Zoom afgewikkeld.

Eenmaal op het presidentiële pluche aan het Onafhankelijkheidsplein schijnt het staatshoofd niet te hebben ingezoomd op de zaken die hem via Zoom werden voorgehouden. Vrijwel niemand, geen van de groepen die waren geconsulteerd, herkenden zich terug in het beleid dat werd uitgevoerd. Adviezen waren voor niemendal gegeven, aanbevelingen waren voor niets.

Chan ging zijn eigen weg, uiteindelijk aan de hand genomen door het Ai-Em-Ef. Along the way raakte Greg het spoor bijster en zo een twee weken geleden gaf hij er de brui aan. Hij werd niet meegeteld. Veel van de besluiten die de president nam, kreeg hij, evenals de rest van de gemeenschap, via de pers te horen. Dus probeert hij het beetje eer dat de NPS nog over had te redden. De toekomst zal uitwijzen of het een goede politieke move was.

Vanaf zijn aantreden heeft de president kennelijk naar niemand buiten zijn kleine kring van adviseurs willen luisteren. Goedbedoelde adviezen en kritiek werden weggewuifd. Het heeft enorm lang geduurd voordat het inzicht doordrong dat het niet cool is om je vrouw in vooruitgeschoven overheids- of staatsposities te benoemen, terwijl je dat als lid van de toenmalige oppositie te vuur en te zwaard had bestreden. Die scheve schaats zal de president tot aan het einde van zijn zittingstermijn en zelfs daarna blijven achtervolgen. Hij werd de president van ‘Family & Friends’, niet van het land.

Nu hij helemaal uit de gratie dreigt te vallen, probeert hij te redden wat hij nog redden kan. Nationale dialoog is zijn laatste strohalm. Bijkans een jaar geleden werd de president van verschillende kanten opgeroepen met de samenleving in conclaaf te gaan: organiseer een nationale dialoog. Dat vond hij maar niks. Nu een stelletje criminele raddraaiers letterlijk en figuurlijk de boel in de fik hebben gestoken, schijnt het staatshoofd het licht te hebben gezien. Pater Johannes Brugman zou nog jaloers op hem worden als hij in de gelegenheid was Chan nu te zien praten.

Helaas, groepen als C-47 en VES willen niet meer praten. Zij vinden dat ze de afgelopen periode al als Brugman hebben gesproken, zonder dat hun adviezen en voorstellen zijn overgenomen door de president en zijn regering. Hopelijk slaagt de president erin met zijn praatronde bruggen te slaan en zal achteraf niet geconcludeerd hoeven te worden dat hij als Brugman heeft gesproken, maar dat niemand meer bereid was te luisteren.

ivancairo@yahoo.com