Om 10.50 uur kom ik uit mijn werkkamer om een broodje te maken en hoor een vreemd geluid. Ik kijk uit het raam en zie dat het perceel van één van de buurtbewoners is aangestoken. Een blok tussen de 700-800 m2, vertelt een geïrriteerde bewoner van Villapark Aquarius.
De bewoners zijn niet te spreken over het optreden en de werkwijze van de brandweer en de politie.
De bewoner vertelt het verhaal:
Exact om 10.52 uur bel ik de brandweer op en geef dit door. “We treffen direct maatregelen”, is het antwoord. Om 11.10 uur kijk ik uit het raam. Het vuur breidt zich uit en ik bel een minuut later opnieuw. Ik geef aan dat het vuur zich richting mijn schutting begeeft en of de brandweer al onderweg is. “Ja ze zijn onderweg”. 10 minuten later sta ik met emmers en een tuinslang het vuur van mijn schutting af te houden.
Inmiddels zijn er aan de andere kant reeds 6 andere percelen (gras) afgebrand. Omstanders en buurtbewoners hebben ook gebeld. “We zijn in de straat, we zijn er bijna, we zijn onderweg”, waren de reacties die we krijgen. Het begint God zij dank te regenen en het vuur dooft langzaam.
Omstreeks 12.09 uur komt er een Nissan Pick-up met zwaailicht voorbijrijden. Hij rijdt wat langzamer en kijkt rond en rijdt vervolgens weer weg. Geen interesse voor degenen die gebeld hebben. Het vuur is namelijk uit.
Ik bel de politie omdat ik actie wil ondernemen tegen de eigenaar van het perceel. Het vuur is namelijk bewust aangestoken om het perceel schoon te krijgen. Daar is hij als eigenaar verantwoordelijk voor. Ik bel 115. Ik leg mijn verhaal uit, en zeg: “ik wil aangifte doen tegen de eigenaar”. De agent: “ja, de politie is al ingeschakeld, maar ik kan u vertellen dat u niks kan doen”. Ik: “waarom niet. Hij is toch verantwoordelijk voor het bewust stichten van brand om zijn perceel snel schoon te krijgen?” Agent: “ja, maar u kunt niks beginnen. We kunnen de eigenaar aanspreken”. Ik: “en als er drie woningen waren afgebrand?” Agent: “ja, dan wel”.
Dit is dus het niveau van de hulpdiensten in Suriname. De brandweer vindt het niet nodig actie te ondernemen en laat ook niks horen, totaal geen feedback. En een agent kan vanaf de telefoon de situatie beoordelen en bevestigt ook nog dat je pas wat kan doen als het kalf al verdronken is.
Dit is het resultaat als men de grens voor agenten legt op een MULO diploma. Geen training (ik tel de zogenaamde survival training niet en het wetboek dat je uit je hoofd kan opdraven ook niet), geen psychologische analyse…Weten ze wel wat het woord empathie betekent? Als ik een boze en bezorgde burger ben, vinden de hulpdiensten dat zij nog bozer moeten zijn… omdat ik boos ben.