GFC NIEUWS- Ik zal nooit vergeten hoe ik wegreed van mijn dorp in de door oorlog vernietigde Vietnam.

Ik was vijf en mijn moeder, Can, zei aan mij een mijn broertje Tam dat we op vakantie gingen. Maar terwijl ze ons omhelsde, begon ze te huilen en beefde haar hele lichaam.

Ik hield de hand van mijn broertje vast en keek toe hoe het dorpje steeds kleiner werd en uit zicht verdween.

Zoals vele Vietnamese kinderen werden we geadopteerd door een Australische familie.

Het was een enge, eenzame en verwarrende tijd en ik miste mijn echte familie enorm.

‘Wanneer ga ik weer naar huis?’ Ik vroeg steeds weer wanneer ik terugging naar Vietnam, maar niemand kon mij antwoorden, omdat ze me niet verstonden.

Ik vroeg zo vaak naar mijn moeder dat mijn adoptieouders eens zeiden dat ze al was gestorven.

Ik huilde elke avond totdat ik acht of negen jaar oud was.

Mijn adoptiefamilie was disfunctioneel en het leven was tof.

Toen ik 15 was, stierf mijn adoptiemoeder.

Kort daarna ging ik door de filekast van mijn adoptievader en vond een oude brief met een Vietnamese postzegel.

Ik voelde me opgetogen toen ik besefte dat het van mijn moeder was, die achteraf niet mijn biologische moeder bleek te zijn, omdat ze me had gestolen. Echter wist ik dat toen nog niet.

Meteen schreef ik haar een brief en ontving kort daarna een fax waarop heel kort stond ’mama leeft nog. Heel blij om van je te horen.’

De komende jaren verwisselden we vaak brieven met elkaar en was ik blij om weer contact met haar te hebben.

Maar na verloop van tijd, werd de correspondentie overweldigend en begon ze geld te eisen.

Ik was slechts 15 jaar, het was onbegrijpelijk voor me en stopte ik het contact met haar. Ik verscheurde alle brieven en probeerde mijn leven te continueren.

Het was in 2004, ik was 34 jaar en had mijn familie biologische familie ruim 30 jaar niet gezien.

Ik boekte een vlucht naar Vietnam en wilde het goed maken met mijn moeder.
Ik maakte contact met een familielid in mijn dorp en binnen 10 minuten was mijn moeder gearriveerd.

Ik herkende haar gezicht meteen en ze begon te huilen, terwijl we mekaar omhelsden.

Ik hield haar stevig vast, ze was niet veranderd. ‘Je bent teruggekomen,’ bleef ze herhalen.

Ze bracht me om de rest van de familie te zien in Phong Dien. Het hele dorp kwam om mij thuis te verwelkomen.

Toen ik hun gezichten zag, kreeg ik fragmenten uit de periode toen ik in Vietnam was en realiseerde ik mij dat ik niet weer weg kon gaan.

Ik verhuisde permanent naar Vietnam, kocht een huis en liet Can bij me wonen.

Ik leerde familieleden kennen die ik achterliet en ondersteunde vele van ze financieel.

Ik heb me nooit afgevraagd als dit mijn familie was.

Ik had geen reden om daaraan te twijfelen.

Ik adopteerde twee prachtige jongens, Daniel en Sam in 2007, maar de onvolkomenheden werden zichtbaar.

Mijn moeder begon telkens weer geld op te eisen en was heel jaloers op mijn jongens.

Na vier jaar samengewoond te hebben, verhuisde ze en hadden we geen contact meer.

Veertien jaar nadat ik verhuisde naar Vietnam, was ik aan het trainen in een lokale gym toen mijn telefoon steeds rinkelde.

Ik zette het op ‘stil’, maar ontving een vreemd bericht: ‘Ho Thi Ich is je echte moeder’.

Toen ik thuis arriveerde, ging mijn telefoon weer over. Ik gaf die aan een nicht om het gesprek af te handelen.

Toen mijn nicht afbelde, was ze in shock en zei’ je bent niet echt mijn nicht….en Can is niet je moeder.’

Mijn hoofd tolde – het klopte niet.

Ik belde meteen mijn tante en bombardeerde haar met vragen. Ik vroeg als ze Can ooit in de verwachting zag.

Toen ze ontkennend antwoordde, belde mijn nicht Can gelijk op en probeerde de waarheid uit haar te krijgen door aan te geven dat ik en DNA-test eiste. Uiteindelijk biechtte Can alles op.

48 jaar eerder had ze mij gestolen van mijn echte moeder.

Ze was bevriend op mijn moeder, Ho Thi Ich, die tijdens mijn geboorte ernstig ziek werd.

Ho Thi Ich, een weduwe met twee andere kinderen, stierf bijna.

Can bood haar hulp aan en zei dat ze voor enige tijd voor me zou zorgen, totdat ze herstelde.

Maar nadat Ho Thi Ich herstelde en haar kind terug wou, was Can spoorloos.

Ik heb zeker drie dagen gehuild – niet omdat ze mijn moeder niet was, maar vanwege de leugens en het bedrog.

Alles was een leugen. Voor de afgelopen 14 jaar heeft deze vrouw mij bedrogen, terwijl ik snakte om mijn echte moeder te ontmoeten.

Ho Thi Ich heeft jarenlang naar me gezocht en kreeg uiteindelijk na tientallen jaren mijn telefoonnummer.

De volgende dag reisde mijn 75-jarige moeder zeven uur om mij te ontmoeten.
Ze kuste me en streelde mijn haar.

‘Ik ben zo blij dat ik je heb gezien, voordat ik sterf,’ zei ze terwijl ze huilde.

Na de reünie met mijn biologische moeder wilde ik mijn valse moeder confronteren. Ik was boos dat ze mij beroofde van 14 jaar van mijn echte moeder, maar ze had niets daarop te zeggen. Niet eens een verontschuldiging.

Het is bijna een jaar geleden sinds ik achter de waarheid kwam en wil ik Can nooit meer zien.

Ik zal nooit begrijpen waarom ze mij in eerste instantie stal van mijn moeder om mij 5 jaar later op te geven.

Het bedrog en het verraad zijn moeilijk om te slikken.

Maar ik ben blij dat ik mijn echte moeder eindelijk in mijn leven heb. Ze is dol op haar kleinkinderen en houdt zielsveel van me. Daar ben ik zo dankbaar voor.

Het bericht Adoptiemeisje herenigd met valse moeder ontmoet na jaren alsnog biologische moeder verscheen eerst op GFC Nieuws.