Wie ‘pizza’ zegt, denkt vrijwel automatisch aan Italië. Het is een gerecht dat inmiddels de hele wereld veroverd heeft en dat vrijwel door een ieder als een specifiek gerecht uit de Italiaanse keuken gezien wordt.

De geschiedenis van dit gerecht of deze snack, afhankelijk van het moment van de dag, is bij weinig mensen bekend. In veel landen worden al duizenden jaren ronde broden gebakken. Broden die als borden dienden. Volgens de overlevering moest de Trojaanse held Aeneas een stad (Lavinium) stichten op de plek waar hij ‘van honger zelfs de leeggegeten borden [dus: broodborden] op gaat eten’. Ronde Turkse broden kunnen vandaag de dag nog dienst doen als provisorische pizzabodems. Ook de vorm van matses is rond of ovaal.

Archeologische vondsten tonen aan dat de Vikingen in de negende eeuw na Christus reeds platte, ronde deegbodems met daarop allerlei ingrediënten nuttigden, die werden gebakken in ovens die er ongeveer zo uitzagen als de moderne pizzaovens. Dit was zo’n achthonderd jaar vóór de eerste melding van pizza in Italië.

Pas in de 17e eeuw werd melding gemaakt van pizza’s in Napels, waarbij men naar de armere delen van de stad trok om dit boerengerecht te eten. De mensen die ze maakten werden pizzaioli genoemd. Dit goedkope maar voedzame gerecht verspreidde zich vervolgens snel over de landen rond de Middellandse Zee, vooral omdat in deze gebieden al vele decennia broden werden gebakken die als etensbord dienden.

In 1889 werd Raffaele Esposito, de beroemdste pizzaiolo (pizzamaker) van Napels, uitgenodigd door de toenmalige koning van Italië (Umberto I) en zijn vrouw Margaretha om zijn specialiteiten ten paleize te bereiden. Speciaal voor deze gelegenheid bedacht hij onder andere een pizza met tomatensaus, mozzarella en basilicum: de kleuren die corresponderen met de vlag van het in 1861 opgerichte koninkrijk Italië. Deze pizza viel bij de koningin het meest in de smaak, en hij werd daarom door de maker dan ook ‘Pizza Margherita’ gedoopt. Deze pizza werd de standaard voor alle pizza’s.

Na de emigratie van Italianen naar de Verenigde Staten gedurende de tweede helft van de negentiende eeuw, is er in de Verenigde Staten een eigen vorm van pizza’s ontstaan, gekenmerkt door de veel dikkere bodem en het uitbundiger gebruik van meerdere ingrediënten.

De Amerikaanse traditie werd vervolgens door andere landen overgenomen en in vrijwel alle restaurants waar dan ook kan men een keuze maken uit een veelheid van verschillende pizza’s waarbij de standaard toch altijd nog wel die van de Margherita is. Het is immers de combinatie van tomaat, mozzarella en basilicum die de kenmerkende Italiaanse smaak aan de pizza geeft. Anders is het, wat je eigenlijk ook wel hebt, een broodbord met beleg.

Ook in Suriname zijn er in de laatste jaren meerdere druk bezochte pizzeria’s geopend, met een grote keuze aan variaties. Voor iedere smaak is er wel een pizza specialiteit gecreëerd, waarbij de pizza Margherita altijd nog wel op de menukaart staat.

Enkele dagen geleden had ik het genoegen een pizza te mogen eten in de onlangs geopende pizzaria D’Angelo aan de Kleine Waterstraat. Omdat ik van de typisch Italiaanse pizzasmaak hou, was het de naam van het bedrijf die mij ertoe deed besluiten daar een pizza te gaan eten.

Op het menu stond een keur aan exotische pizza’s maar ik besloot het maar bij de Italiaanse traditie te houden en bestelde een pizza Siciliani. De bediening was vlot en uiterst vriendelijk. Toen ik mijn keuze gemaakt had en een medium size wilde bestellen, informeerde de ober mij dat de pizza’s bij hen nogal groot uitvielen en werd ik geadviseerd een small te nemen.

Toen even later mijn pizza werd gebracht moest ik constateren dat de small bij D’Angelo bij veel andere zaken de medium size is. De pizzabodem was dik belegd met heerlijke Italiaanse ingrediënten, waarbij helaas de basilicum ontbrak. De smaak was echter heerlijk en werd nog versterkt door een glas heerlijke Sauvignon blanc. Als er nog wat Italiaanse muziek was geweest had ik mij helemaal in Bella Italia kunnen inbeelden. Maar ik heb genoten van een kwalitatief goede pizza waarvan de prijs alleszins redelijk genoemd mag worden.

De manager van dit restaurant, mevrouw Ester Telting, beloofde dat bij mijn volgend bezoek de pizza naast de vaste ingrediënten ook verse basilicum zou hebben. Dat was voor mij de aanrader waar ik graag op terugkom.

Don Visbeen

Plaatsing van ontvangen artikelen op onze website houdt niet in dat de redactie het eens is met de inhoud. Lees hier onze voorwaarden; de volledige tekst van de disclaimer leest u hier.
Artikel plaatsen? Misschien zijn deze tips handig voor u!